ขอทาน

ความร้อนจากแสงอาทิตย์ที่สาดส่องมายังโลก กลางเดือนเมษายน ช่างเป็นอะไรที่ร้อนที่สุดเลย แต่หลายคนก็ต้องทำงานตากแดด เช่นเดียวกันกับ “นพ” เขามีอาชีพรับจ้างไปวันๆ ด้วยนพได้รับอุบัติเหตุจากการทำงานในกรุงเทพฯ บริษัทจึงไม่จ้างเขาต่อ เขาจึงต้องกลับมาอยู่ที่บ้านในภาคอีสาน 

                ในภาคอีสานประกอบอาชีพทำนาเป็นหลัก แต่นพไม่ได้ทำเพราะที่นาของเขา เขาได้นำไปจำนองและถูกธนาคารยึดไปหมดแล้ว เหลือเพียงแต่ที่ดินที่ปลูกกระท่อมหลังเล็กๆ หลังคามมุงด้วยสังกะสีเก่าๆ ที่ขอจากชานบ้านที่เขารื้อออก ผนังปิดด้วยแผนไม้ที่ติดโฆษณาตามถนน นพอยู่เพียงลำพัง หลังจากที่ภรรยาและลูกจึงหนีไปจากเขาเพราะเห็นว่านพไม่สามารถเลี้ยงครอบครัวได้  เขาจึงต้องหาเลี้ยงชีพด้วยตัวของเขาเอง

“นพๆๆ” เสียงชายหนุ่มวัยกลางคนร่างใหญ่ร้องเรียกอยู่หน้ากระท่อมของนพ นพจึงขานตอบว่า “ใคร มีอะไรรึเปล่า” ชายร่างใหญ่พูดว่า“ ไปทำงานกับฉันมั๊ย? เงินดีนะ งานไม่หนักด้วย” “แล้วเป็นงานแบบไหน” หนุ่มร่างใหญ่เงียบสักครู่แล้วยิ้มแล้วตอบว่า “ก็ไม่มีอะไรมากงานแพ็คของหนะ”  “อืมไปก็ไปสิ ยิ่งไม่มีงานทำอยู่ด้วย เออ! แล้วไปวันไหน ”นพตอบ ชายร่างใหญ่ทำหน้าตาตื่นแล้วตอบว่า “ไปวันนี้เลยมั๊ยหละ” “ไปก็ไปสิ”นพตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มด้วยหวังว่าจะมีรายได้อีกครั้งหนึ่ง เขาใช้เวลาเก็บของไม่นาน แล้วจึงไปกับชายร่างใหญ่

ชายร่างใหญ่พานพเข้าไปในตึกร้างแห่งหนึ่ง ที่โทรมและน่ากลัว นพเริ่มสงสัยว่าพาเขามาที่นี่ทำไม? เขามองไปในห้องหนึ่งของตึก เห็นเด็กและคนพิการจำนวนมาก นพเริ่มจะรู้ชะตากรรมของตัวเองแล้ว ชายร่างใหญ่พานพไปพบกับใครคนหนึ่ง เขาแต่งตัวดี สวมแว่นตาดำ “งานที่จะให้ผมทำที่ว่า คือ ขอทานใช่มั๊ย ?”  นพถามด้วยความสงสัย ชายสวมแว่นดำถอดแว่นออกแล้วตอบว่า “ใช่”

(เรื่องนี้ต้องการสะท้อนสังคมในเรื่องการหลอกลวงและหากินจากหยาดเหงื่อแรงกายของคนอื่น ซึ่งมีอยู่มากในสังคม ไม่ว่าจะชนชั้นใด)